„Być jak Rambo” – Świadectwo

Witam Was.
Z racji, że zbliża sie weekend i pracy bedzie sporo nie jestem w stanie skoncentrować sie nad 3ciej cześći cyklu „Dziesieć przykazań – teologiczna manipulacja” . Tym bardziej ,że poruszę w niej dość mocne argumenty ukazujące jak system wiary katolickiej jest oparty na kłamstwach i manipulacjach. A wymaga to naprawdę dużo pracy z Biblią i katechizmem, w ogóle aby ukazać to w przejrzysty i logiczny sposób. Dlatego postanowiłem coś napisać o Wierze a dokładniej pokazać jak Pan Jezus wlaczył o mnie,tak REALNIE dajac mi w życiu „MOTYWY”/sytuacje, ktore kiedyś dostrzegałem jako moja porażkę… I tak na dobra sprawę WALCZYŁEM popoprzez moje wybory z samym Bogiem. A jest to moje świadectwo, w którym nie muszę uzuwać Biblii czy innych materiałów a jedynie szczerych myśli „przelanych na e-papier”
A wiec do dzieła
Jako młody chłopak zawsze interesowałem sie wojskiem, żołnierzami i tego typu „akcjami”. Pomijając moja miłość do piłki, z która spedziłem można powiedzieć całe swoje życie w rodzinnym domu na „Westerplatte”. Chyba nie było dnia aby Rafałka nie spotkać na betonowym boisku na przeciwko bloku, czy to było ładnie, czy też dzień wigilii i granie z kumplami boiskowymi w śniegu po kolana!
Lecz zawsze w mojej głowie również było honorstwo, mestwo i „dobro” z bycia żołnieżem stojacym na straży pokoju i sprawiedliwości. Oczywiście miałem marzenia bycia wielkim piłkarzem lecz za szczenięcych lat traktowałem piłkę jako zajebiste spedzanie czasu i przyjaźń z chłopakami. Może i coś ze mnie by było lecz tata za późno mnie zapisał do klubu( notabene też były piłkarz). Ależ ja skromny jestem… 😉 No dobra Ronaldo nie byłem ale potrafiłem grać zespołowo i rozdawać piłki, stad w klubie grałem jako pomocnik ( i też, że byłem wytrzymały fizycznie, co już chyba przemineło… 😛 ) Poruszyłem tu kwestie zdrowia ponieważ jest to ważne w tym wpisie. Nie paliłem, nie piłem i dbałem o zdrowie, jak i również rodzice, ktorzy starali sie żywić nas wszystkim co najlepsze. Niemalże codzinnie były super zupki i drugie danie, mniammmm 😛
Od małego byłem uczony by być dobrym człowiekiem, pomagać innym itp. Oczywiście to zaowocowało bo zawsze stawałem w obronie „tych słabszych”, nawet za cene bójki. I to mogliby potwierdzić moi szkolni koledzy czy boiskowi Mój wpływ na marzenie bycia jak „007” napewno miały filmy jak rambo, kapitan klos, 4 pancerni itp. Wyrastałem we wzorcach „bohaterów” . Zaowocowało to iż w nastoletnim życiu, licealnym poświecalem sie wiecej surwiwalowi i jednostkom specjalnym. Bedac juz w Szkole Plastycznej WIEDZIAŁEM, że mój krok bedzie w kierunku wojska,slużb komandosowskich a nastepnie jak dobrze pójdzie ” GROM-u”. Chodziło mi wsumie bardziej o policje antyterrorystyczna z uwagi iż odbijali zakladnikow i lapali przestepców. Ale GROMem bym nie pogardził, wszak moim ówczesnym wzorem był gen Petylicki jak i później Polko. A takim boiskowym idolem był Roberto Baggio, ktorego koszulke Milanu mam do dziś, oczywiście podróba z bazaru, żebyście sobie nie myśleli 😉 .
Także wyobraźcie sobie jak dziwne to było dla nauczycieli i znajomych z plastyka, że ja nie moge doczekać sie matury bo ide do wojska :))))
Musze tu przyznac, że rodzina nie popierała mojego wyboru. Rodzice mi odradzali ale ani razu nie powiedzieli, żebym nie szedl do wojska bo tam sie szkoli BY ZABIJAĆ drugiego człowieka. Dla katolików zreszta to nie ma znaczenia co Pan Jezus mówił…
Zapisałem sie na surwiwal, zaczałem ostro trenować przed końcem szkoły, matura by w wojsku pokazać sie jaki to jestem „prze *uj”! Dosłownie tak! Nie mogłem zawieźć swojego EGO! Jako, że w plastyku wcześniej chyba mature sie zdawało o ile pamietam już wcześniej wybierałem sie do WKU aby poinformować, że wkrotce beda mieli prawdziwego PATRIOTE oddanego by BRONIĆ rodaków. Myślałem w tym czasie o szkole oficerskiej, bo głupi nie byłem ( przecież…) No ale okazało sie, że akurat w TYM ROKU nie ma naboru! Możecie sie tylko domyślać jaki wku..rzony wtedy byłem, obrażony na CAŁY ŚWIAT! Oraz również Bpga ” po katolicku” pytałem DLACZEGO MI TO ROBI?? No cóż gorycz przełknałem i postanowiłem,że może TO I LEPIEJ bo zaczne od „najmniejszego” i wiecej sie naucze i bede pozniej mial wieksze poważanie w wojsku. Bo to nie było to,że chciałem rzadzić i siedzieć lecz chciałem PRZEDE WSZYSTKIM brać czynny udział w akcjii. Ok wiedziałem, że chce iść tylko i wyłacznie do jednostki KOMANDOSÓW. Lubliniec lub Kraków. Innej opcji nie było. Wiec…
Poszedłem na WKU, gdzie oczywiście mnie już znano i powiedziałem, że wkrótce plastyka kończe i chce iść do jednostek powietrzno- komandosowskich. I wiecie co? Odpowiedziano mi w WKU, że nie maja biletów do AKURAT tych jednostek!! Moja podświadomość KRZYCZAŁA TAM: „ŻE CO *URWA?!! Chyba nie potraficie sobie wyobrazić co ja tam przechodziłem w środku „własnego ja”. Byłem zrozpaczony i powiedziałem Pani i KULTURALNIE: że OCHOTNICY maja prawo do wyboru jednostki. Pani odpowiedziała,że nie maja biletów do bordowych beretow i przykro jej. Ja odparłem, „że jak wezma mnie gdzie indziej, np do marynarki wojennej to w pierwszy dzień jak zobacze morze to wskocze i nie wypłyne!” Pamietam to jak dziś! Baba troche sie uniosla i posprzeczaliśmy sie i odszedłem do domu z ROZDARTYM SERCEM. I wiecie co robiłem? OBWINIAŁEM BOGA za to że kładzie mi pod nogi problemy abym nie poszedl do wojska PRZECIEZ W SZLACHETNYM CELU: bronic niewinnych a „likwidujac” winnych. No cóż Rodzice sie cieszyli ale Rafciu tak łatwo sie nie poddaje- wszak Rambo by se dał rade! Wiec na takich szkołkach surwiwalowych znałem byłego pułkownika i jemu sie poradzilem. Powiedział, żebym sie nie martwił, że ma wtyczki a i tak będę mógł się odwołać do Ministerstwa :d Notabene ten pułkownik lubiał chłopców, wsumie nie widziałem nigdy na żywo ale tak się zachowywał – choć doskonale wiedział, że nie ze mną te numery i się mnie bał bo bym mu jaja wtedy ..
Aha jeszcze jedna ważna kwestia o której zapomniałem wspomnieć. Na komisji lekarskiej w WKU otrzymałem kategoria A-czyli zdolny do KAŻDEGO rodzaju sił zbrojnych – jednym słowem, zdrów jak ryba. I tak właśnie się czułem bo wszak całe życie grałem w piłkę i nigdy nie trułem swojego organizmu używkami (na 18stce swojej w sumie pierwszy raz alkohol piłem można rzec…)
Czyli powracając do WKU z informacją iż będę się odwoływał od EWENTUALNEGO biletu pomijającego komandosów szedłem pewny swego. Przedstawiłem swoje stanowisko i… Pani od razu powiedziała, że jednostki powietrznodesantowe potrzebują dodatkowych badań i… SKIEROWAŁA MNIE NA BADANIA! ŁOŁ!! To było coś! Chyba mnie mieli dośc albo…
Ok Rodzice się nie ucieszyli ale pojechałem za kilka dni na wyznaczone badania do Krakowa. Cóz to była za podróż 😛 Już myslałem jak to będę biegał po poligonach z gnatem w ręku i zamiast piłki- komendami z kumplami komandosami będziemy „obchodzić” wroga No i juz BYŁEM PEWNY, że nic i nikt mi nie podskoczy – badania pikus bo wszak nie mam żadnych problemów a i w klubie piłkarskim też byłem badany przecież. Jedne badania przeszedłe, drugie i dochodze do kolejnego… Lekarz sprawdza mi kręgosłup i mówi: OJ KOLEGO niestety NIE NADAJESZ SIĘ na spadochroniarza!!! W mojej głowie było tylko: „ŻE CO *URWA??!!! JA SIĘ NIE NADAJĘ?? PRZECIEŻ JESTEM PIŁKARZEM, NIE PALE NIE PIJE I SIĘ NIE NADAJE???!!! JA PIER…….!!!!” Prosiłem i błagałem lekarza ale na nic… Dostałem papier, że się nie nadaje… Koniec moich marzeń. I oczywiście jako „przykładny” katolik zacząłem WYRZUCAĆ BOGU jaki to niesprawiedliwy i NIE DOBRY!!! Taką złość i zdołowanie miałem wtedy… Już 3 raz Bogu bluźniłem z powodu wojska.
Wróciłem do domu i Rodzice znowu się cieszyli pocieszając mnie mimo wszystko. A ja przeżywałem i nie mogłem się pogodzić z „losem”. Ale ze mną nie jest łatwo więc NIE PODDAŁEM SIĘ – pojechałem na nazajutrz do WKU i od razu powiedziałem, że NIE ZGADZAM SIĘ z decyzją – argumentując piłką, zdrowiem i brakiem nałogów i że będę się ODWOŁYWAŁ do samego Ministra Obrony Narodowej i WSZYSTKICH Komisji Wojskowych. W WKU widzieli, że jestem zdeterminowany, że pragnę być komandosem. Kazali mi przyjść za kilka dni. Było to jak wieczność…
Gdy dotarłem za kilka dni rozgoryczony do WKU powiedziano mi, że skierują mnie ponownie na badania do Krakowa. Ależ byłem wtedy szczęśliwy! Nadzieja na nowo odżyła! Tzn była realna-teraźniejsza bo i tak WIERZYŁEM, że będę komandosem.
I znowu wycieczka do Krakowa. Nie powiem, zebym się nie stresował bo przecież ważyły się losy mojego marzenia! No i stało się – ZDOLNY DO JEDNOSTEK POWIETRZNO-DESANTOWYCH!!! Ja cie kręce!!!! 😛 Nawet nie możecie sobie wyobrazić jaki byłem szczęśliwy – DOPIĄŁEM SWEGO – pomio „przeciwnościach losu” – a teraz mogę powiedzieć świadomie, że pomimo „Pana Jezusa działań”. Oczywiście z racji iż jestem zdolny to DZIĘKOWAŁEM Bogu, którego wcześniej oczerniałem kilkakrotnie… Taki to nas „ludzki” odruch.
Pozostało mi tylko czekać na maturę i zaniesienie jej do WKU i odebraniu wymarzonego bilecika. A był nim bilecik do „16 batalionu powietrzno-desantowego”! WOW!!!! 😛 Moja codzienność od pół roku wyglądała tak: przed szkołą wstawałem i robiłem z 200 pompek, brzuszków co nie miara; po szkole to samo i przed snem. I tak codziennie niemalże – wtedy uzyskałem chyba najlepszą sylwetkę jaką miałem – bez żadnych ulepszaczy tylko naturalnie.
Przyszła pora wojska – ten WYMARZONY dzień! Wiedziałem co mnie czeka – golenie głowy i inne pierdoły – bycia „poniżania” przez starszych rangą itp Na konsultacji i przydziale do danych oddziałów pewien major zobaczy, że jestem plastykiem wykształconym i od razu chciał mnie wziąźć do działu wychowawczego, bo nim się zajmował. Ile musiałem z nim dyskutować, że ja nie chce i że chce iść do rozpoznania. Wkońcu uległ widząc moją determinację Ok trafiłem najpierw do kompanii szturmowej – czyli do tzw mięsa armatniego… Ostro było bo to wojsko więc normalne. Nie będę się rozpisywał bo nie o tym mowa. Naprawdę wszystko dawałem z siebie i byłem POSŁUSZNY w wojskowym żargonie.
Dzień przysięgi nie tylko mi utkwił w głowie ze względu na ten wyniosły dla mnie wówczas dzień ze względu, ze Rodzina też była wtedy w Krakowie.
Wracając z przysięgi do domu, przed Tarnowem samochód potrącił dwóch mężczyzn, pijanych. Konkretnie niestety… Brat kierował i wybiegł nam na drogę ktoś machając, kazałem się mu zatrzymać i wtedy nam powiedział, że tamb ludzie umierają. Wybiegłem z samochodu od razu i zobaczyłęm pierwszy raz w życiu tak extremanlną sytuację.. Krzyczeli do mnie żołnierzu pomóż tam leżą – gapie którzy nic nie robili a stali – a że byłem w mundurze to myśleli, że jakoś się znam.. Nie będę opisywał szczegółów bo nie było tam nic fajnego :/ Pamiętam, że złąmania otwarte i krwotok tamowałem moim pasem żołnierskim i sznurówkami z butów tzw. linkami. Brat mi pomagał. Już po dłuższej chwili gdy przyjechało pogotowie i policja podeszli do mnie jacyć dwaj mężczyzni i spytali „ŻOŁNIERZU jak się nazywasz” – bo z emblematów na ramieniu wiedzieli, że z „16stki”. I nawet nie wnikałem kim byli.
Na drugi dzień PAweł/brat dzwonił do szpitali i dowiedzieliśmy się, że panowie niestety zmarli w szpitalu
Po powrocie na jednostce po jakimś czasie okazało się, że to byli wojskowi i odszukali mnie i dostałem wyróżnienie za czyn. Miłe to było dla mnie choć nie robiłem tego dla „honorów” tylko „z siebie”. Do płonącego budynku też bym wskoczył bez namysłu aby ratować czyjeś życie!
W tym czasie była organizowany wyjazd żołnierzy chyba do Kosowa lub Bośni – o czym oczywiście marzyłem – nie ze względu na kase lecz doświadczenie i HONOR „pomocy”. Sądze, że moja postawa żołnierska była NIENAGANNA i byłem bardzo WKURZONY, że niestety nie załapałem się na „misję pokojową” a załapały się osoby które miały wujka pułkownika czyli tzw plecaki! To mnie frustrowało!
Następnie przenieśli mnie do kompani wsparcia w której było właśnie rozpoznanie. Już od początku byłęm troszkę „zniesmaczony” poziomem tej jednostki – spodziewałem się szkoleń na miarę komandosów – tym bardziej, że była to JEDYNA jednostka powietrzno-desantowa!
Na kompani wsparcia dostrzegłem, że propaguje się pijaństwo – DZIWKARSTWO, a nie szkoli. Coraz bardziej czułem rozżalenie z „malowania trawy na zielono”.. Wódka, dziwka i tak w kółko – oczywiście ja w tym nie uczestniczyłem za co byłem z innymi kilkoma jedynie chłopakami „odrzucany”. Miałem jednego dobrego kolegę w wojsku, który pewnie mnie czyta teraz. Tak – o Tobie piszę Leszek Przeszło się obcinkę i tak naprawdę po uderzani dwudziestokrotnym namoczonym pasem w dupsko – które myślałem, że mi rozerwie – wypiłem pierwszego kielicha wódki w wojsku. I chyba ostatniego. Także mój mit o rambo rozlatywał się… Mogę powiedzieć, że najlepszymi momentami w wojsku były skoki spadochronowe! Coś niesamowitego! Udało mi się wykonać 5 skoków na tytuł skoczka aby uzyskać tzw „gapę”. Tego uczucia nigdy nie zapomnę! I tak naprawdę wtedy TYLKO poczułem się jak rambo gdy wchodziłem z kompanami do samolotu w ekwipunku. TYLKO wtedy! Ale to za mało było bym mógł zostać w wojsku. Później wkońcu trafiłem na własne życzenie do oddziału wychowawczego i ten ówczesny major (mjr. Mol za wszelką cenę chciał mnie zostawić jako zawodowego, nawet obiecując iż jeśli się zgodzę pojadę na misję. NIE ZGODZIŁEM SIĘ. To była moja świadoma decyzja – wkońcu „po mysli Pana Jezusa”.
Taka to moja „dziwna” opowieść czy też przygoda o wojsku. Teraz wiem, ze te wszystkie „trudności”, które naprawdę były DZIWNE, były spowodowane INGERENCJĄ samego Pana Jezusa. Nie chciał Pan Jezus bym poszedł drogą w której nauczą mnie ZABIJAĆ Jego ukochanych ludzi! Niestety po to przecież są żołnierze – i po to mają broń – by zabijać „tych złych”. Niesamowite w tym wszystkim jest, że Bóg NIE DECYDUJE za Ciebie. Masz wybór – czyli wolną wolę – tak jak ja mogłem zaprzestać i pogodzić się lub walczyć nadal MOŻLIWYMI odwołaniami. Oczywiście Pan Jezus ingeruje w nasze życie bo CHCE NASZEGO SZCZĘŚCIA – ale nie dostrzega się tego „właśnie w tej sytuacji” a wręcz UBLIŻA SIĘ Mu. A tylko dlatego, że myślimy „po ludzku” – od perspektywy, której odnośnikiem jest NASZE EGO. Nie Prawa dane od Boga lecz nasze – ludzkie POJĘCIE DOBRA. Pan Jezus jasno mówi” NIE ZABIJAJ” a nawet abyśmy błogosławili swojemu wrogowi. Czy Jego nauka mówi – Nie zabijaj – no chyba, ze jest to wróg Twój czy kraju czy rodziny??? OCZYWIŚCIE ŻE NIE!
„NIE ZABIJAJ!” – i nie ma żadnych odnośników. Dlatego ja były „Komandos” teraz znając Pana Jezusa i będąc przez Niego ZRODZONY do życia wiecznego – WIEM,że nie mogę zabijać – i dlatego NIGDY nie wezmę broni do ręki! Nawet w wypadku wojny, gdybym miał zginąć za to że broni nie wezmę – wolę UMRZEĆ niż skrzywdzić/zabić DRUGIEGO CZŁOWIEKA- czy to katolika, muzułmanina, geja i ateisty!
Niestety kościół katolicki nie swiadczy o Panu Jezusie bo jego „apostołowie” sami są w wojsku, błogosławią wyszkolonym „ZABÓJCOM ” jak i poświęcają BROŃ! Nie wspominając, że sami z niej korzystają celując do tarcz z zarysem BLIŹNIEGO! Cóz za ABSURD!

Kończę to moje świadectwo i mam nadzieję, że będzie dla Was przejrzyste tym bardziej, ze większą część pisałem w wannie na telefonie Może nie jest to jakoś pięknie napisane i może stylistycznie ale piszę to z „własnej osobowości” i co płynie z „myśli” i dlatego nie edytuję ( a i czasu na to nie mam:)).
Jak wspomniałem ze względu na Rodzinę i pracę 3 część „dziesięciu przykazań” zostanie przygotowana mam nadzieję, że pod koniec następnego tygodnia.
A Wam życzę miłego weekendu i przede wszystkim PRAGNIENIA ŻYWEGO Pana Jezusa!

Rafał Kudrański